GRISTELIJKE SCHAPENKOPPEN

Als onze vrome minster van gezinszaken zondags met zijn medegelovigen:





een paar keer in de kerk zit, en zijn staatszaken verwaarloost waar hij wel voor betaald wordt, denkt hij soms aan zijn voorouders:





Het vreemde is dat hij dan dit beeld voor ogen krijgt en niet het paradijselijke tafereeltje dat hij zo vaak in zijn kinderbijbeltje zag.



Zijn vrouw, ook vroom en zedig naast hem, denkt dan vaak aan christus aan wie ze zich helemaal heeft gegeven:
De schrik slaat haar om het hart, bang als ze is dat de dominee iets merkt of de here here, want die kan toch in je hartje kijken:



Ze kijkt even tersluiks naar haar man maar die is kennelijk in heel vrome en goede gedachten verzonken (hoe hij de euthanasie en de abortus weer kan verbieden), en ze denkt nog maar even aan gristus:
dat het zo'n mooie jongen is en dat ze toch wel eens graag...maar nee, nee, nee. Hoe komt ze aan deze zondige gedachten? Is het omdat er zo'n sufkloot naast haar zit. Voelt ze de knellende band van het enge geloof? Wat te doen?